Μη μ’ αφήσεις εδώ

Ξέρω. Μόλις ακούσεις τη ράτσα μου, έστω και ως ημίαιμο, όπως είμαι εγώ, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι... Να ένας καλός φύλακας. Μόνο που εγώ δεν είμαι το pitbull που φυλάει αλλά το pitbull που φιλάει. Σου κάνω;

‘Θέλω γλυκόλογα και χάδια και να με πάρεις αγκαλιά, να ζήσουμε μέρες και βράδια και έξω να ’μαι από κλουβιά...’

...και χιλιάδες αγκαλιές, όλες για μένα. Κι αν σκέφτεσαι κάτι που μπορεί να με κάνει να χαρώ, να μου το πεις!

Αν με δεις θα μ’ αγαπήσεις
Και θα μ’ έχεις συντροφιά σου
Για να ζούμε τα όνειρά σου
Κι ό,τι έχω να κρατήσεις

Ιστορίες αδεσπότων
Ανασφάλεια και τρόμο
Και κακίες των ανθρώπων
Ως εξόριστη των τόπων

Έζησα, Σκύλος στο Δρόμο...
(από το Ημερολόγιο της 11χρονης Φρίντας)

Ξανθή τσοπάνα και... πικρομάνα! Με λένε Ραμόνα και παρότι έχω δει το... φρικτό πρόσωπο των ανθρώπων, επιμένω να σε εμπιστεύομαι. Είμαι λάθος;

Τοσοδούλης τριγύριζα στην απονιά του δρόμου που μου στοίχισε ένα γερό κάταγμα για να μου θυμίζει το τι πέρασα... Άτυχος που η μοίρα θέλησε να σωθώ και να γίνω κάπως τυχερούλης, όχι όμως τόσο ακόμα ώστε να τραγουδάω: ‘Από μικρός στα βάσανα, μόλις σε είδα ανάσανα’. Είμαι και σουξεδιάρης ο άτιμος, αν μ’ αγκαλιάσεις (μόνιμα), θα σου... γαβγίσω πολλά!

Εξάντληση. Απελπισία. Εξουθένωση. Κι ύστερα... ένας κουβάς νερό. Από το πουθενά. Με έσωσαν. Και τώρα που έγινα καλά, κάνω όνειρα μήπως... σωθώ για πάντα...

Είναι τα πατουσάκια του Άρη που έκλεισε 3 χρόνια ζωής στο κλουβί . Όχι, δεν έκανε κάποιο έγκλημα πέρα από το ότι... γεννήθηκε. Είναι μήπως... επιλήψιμο στον κόσμο των ανθρώπων να γεννιούνται και... σκύλοι;

... εγώ είμαι αυτή. Και δεν με βάφτισαν παρά μόνο με την ιδιότητά μου: ‘Μανούλα’! Γιατί με βρήκαν στην Παιανία, μάνα σε κατάσταση έντονου υποσιτισμού, με το μοναδικό κουτάβι μου που επέζησε.

... δώσε μου και πάρε μου την ψυχή! Και φυσικά μη σκεφτείς ότι δεν αγαπάω τις βόλτες με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο. Όπου πας, εγώ βράχος (κινούμενος)! Με φωνάζουν Βάσω. Με θέλεις;